Rola Maryi w walce duchowej

Maryja jako najdoskonalsze Boże stworzenie stoi ponad wszystkimi innymi bytami, także duchowymi, mimo że żaden inny człowiek, nawet święty, nie może aniołów swoją doskonałością przewyższyć. Jest Królową Aniołów. Wywyższenie Matki Bożej nad anioły jest darem łaski Bożej, nierozerwalnie związanym z przywilejem Jej niepokalanego poczęcia. Wtedy w sercu Lucyfera narodził się bunt, i wzrok dotychczas skierowany na Boga skierował na siebie. I nie mógł zrozumieć, jak Bóg mógł bardziej skierować wzrok na ludzi niż na niego. Dlatego zaczął zazdrościć okazanej ludziom miłości Bożej:

Ja nie zbuntowałem się tylko przeciwko Bogu, ja zbuntowałem się przeciwko Bogu w Niej!
/z egzorcyzmów ks. Macieja Chmielewskiego/

Stworzenie Maryi bez grzechu spowodowało wielką złość szatana. Uważał on bowiem za swoje prawo, aby po grzechu pierworodnym każde stworzenie było naznaczone grzechem przy narodzinach. Jeszcze większą złość w szatanie wywołał brak popełnienia grzechu przez Maryję za Jej życia. Maryja była wolna od grzechu ale nie wolna od pokus, mogła więc zgrzeszyć, ale tego nie uczyniła. Doniosłym skutkiem takiego stanu jest bezradność złych duchów wobec Maryi, która ich zawsze zwycięża, gdyż Ona nie posiada nic, co przynależałoby do nich. Budzi Ona też większą złość pośród złych duchów niż sam Chrystus, który jako Syn Boży stał się człowiekiem, podczas gdy Maryja jest jedynym stworzeniem, które mu się wymknęło i go zwyciężyło w chwili poczęcia jak i podczas ziemskiego życia.

Tę złość szatana potwierdzają również doświadczenia egzorcystów. Podczas gdy ks. egzorcysta mówił do demona:
W imię naszej Niepokalanej Matki, odejdź z tego ciała!
On odpowiedział: To słowo, którego nienawidzę najbardziej!
Niepokalana? – odparł ksiądz.
Tak! – odparł demon.

Jezus, Syn Ojca Przedwiecznego, przyjmując ludzką naturę zjednoczył się w pewien sposób z każdym człowiekiem. Podobnie i Maryja, ponieważ to zjednoczenie nastąpiło w Jej łonie, stała się Matką ludzkości i każdego człowieka. Wypełnieniem tej roli były słowa Jezusa wypowiedziane z krzyża: Oto Matka Twoja. Bóg tymi słowami zaprasza nas do przyjęcia Maryi jako swojej matki, jako dzieci prawdziwie zrodzone przez Nią, w Nim. Natomiast słowami Niewiasto, oto syn Twój, Jezus ogłosił Maryję matką każdego z nas.

Podczas jednego z egzorcyzmów księdza Francesco Bamonte, zły duch tak odniósł się do tamtych wydarzeń na krzyżu:

Z Krzyża, Tamten objawił wszystkim, że Ona będzie nazywana Królową i Matką. Zniszczył nas! Powierzona… powierzona, jest powierzona, jest powierzona, ludzkość jest powierzona. Aby wiedział o tym każdy człowiek, On objawił to w tamtej chwili [przekleństwo]! To wydarzyło się w tamtej chwili: ludzkość się odrodziła, ale co o tym wie ludzkość? Odrodziła się w łonie Tamtej, cała, cała, ale o tym nie wie!

Nienawiść szatana wobec Maryi wynika również z tego, że pomimo jego wściekłych ataków szczególnie podczas ukrzyżowania Jej Syna, Ona nie zwątpiła. Będąc pod krzyżem była wierna i ufna Bogu i ofiarowała mu swoje wielkie cierpienia, których doznała jako matka:

– Dlaczego ofiarowałaś wszystko Tamtemu [przekleństwo]? Dlaczegooo?! Dlaczego?!
– Co ofiarowała? – zapytał egzorcysta.
– Pod krzyżem Tamtego Ona cierpiała!

/cytat z egzorcyzmów ks. Bamonte/

Maryja była tą, dla której całe życie było jednym aktem zawierzenia. Nawet śmierć Jezusa nie zachwiała Jej wiarą tak jak to się stało z Jego uczniami. Prawdopodobnie dlatego też nie było Jej z uczniami czy innymi kobietami przy grobie zmartwychwstałego Jezusa, gdyż Maryja wierzyła czy wręcz wiedziała, że tak się stanie. Nie szukała więc żyjącego pośród umarłych.

Pokorny jest ten, kto uznaje, że wszystko zawdzięcza Bogu i jedynie od Niego oczekuje wszystkiego. Taką postawę wyrażała Maryja, która wykazywała się postawą służebną wobec swojego Syna i Bożej woli. Odwrotnością pokory jest pycha, której wyraz dał szatan odrzucając poznaną prawdę o Bogu i Jego zamierzeniach.

Pewnego dnia podczas egzorcyzmów demon wykrzyczał następujące słowa:
Wiesz jak Ona mnie zwalcza? Pokorą! Ona jeszcze czuje się ostatnią, chociaż jest pierwszą! Ona jeszcze czuje się bezużyteczną, chociaż jest jedyną pożyteczną, jedyną niezbędną dla wszystkich was, brudne istoty ludzkie! Wy jesteście bagnem, a Ona czuje się większym bagnem od was! Ja nienawidzę pokory i nienawidzę wszystkich tych, którzy są tacy, Jej jako pierwszej! Jej pokora poniża mnie bardziej niż Jego moc.

Jak wynika z przekazu biblijnego Maryja nie prorokowała, nie czyniła cudów,  tylko się modliła i cierpiała zjednoczona z wolą Ojca. To cierpienie przepowiedział Maryi Symeon w czasie ofiarowania Jezusa w świątyni:

Życie Maryi było więc w dużej mierze naznaczone cierpieniem, gdyż współuczestniczyła Ona w dziele odkupienia. Z jednej więc strony Archanioł Gabriel w czasie zwiastowania powiedział do Maryi Chaire, co znaczy raduj się, wesel się, lecz jednocześnie widok cierpienia Jezusa nie jest Jej oszczędzony.

Maryja nie opuszcza nas, nie jest odległa, ale jest przy nas i zajmuje się nami jak czyni to każda prawdziwa matka. Nie jest Ona źródłem naszych łask, źródło jest w Ojcu za pośrednictwem Chrystusa w Duchu Świętym, lecz za Jej pośrednictwem otrzymujemy wiele łask. Współdziała Ona ze swoim Synem w ich rozdysponowywaniu.

Skoro anioł podczas Zwiastowania nazywa Maryję imieniem Pełną Łaski czyli z j. greckiego Kecharitoméne, to znaczenie tego imienia należy traktować nie symbolicznie, lecz dosłownie. To imię w Nowym Testamencie pojawia się tylko raz. Jest imiesłowem przeszłym biernym, a więc oznacza czynność, która została wykonana w przeszłości, a jej efekt jest widoczny w czasie teraźniejszym. Pełnia łaski oznacza więc najwyższą łaskę jaką może być obdarzony człowiek przez Boga i wyraża powołanie Maryi nie tylko do urodzenia Syna Bożego, ale obejmuje całe Jej życie, tak ziemskie jak i niebieskie. Dlatego również i dziś jest pośredniczką wszelkich łask. Maryja wszystkie dary, które otrzymuje od Boga oddaje innym. W końcu sama staje się darem. My również powinniśmy być darem dla innych. Dzięki temu sami wzrastamy.

W swoim powołaniu Maryja nie przeszkadza nam w łączności z Chrystusem, ale wręcz tę łączność i jedność umacnia. Chrystus jest więc jedynym pośrednikiem między ludźmi a Bogiem, natomiast Maryja jest najprostszą drogą do Chrystusa. Jest zwierciadłem, przez które przenika tajemnica Bożej Trójcy:

Tak widać Go we mnie, Boga człowieka, jak w zwierciadle, bo zostałam wyniesiona do chwały (Maryja w trakcie objawień do św. Brygidy Szwedzkiej).

Tajemnicą świętości człowieka jest osobista więź z Duchem Świętym, z którym zjednoczona jest Maryja: Ona jest zawsze obecna tam, gdzie działa Duch Święty, a Duch Święty zstępuje tam, gdzie Ona się znajduje (z dziennika duchowego mnicha benedyktyńskiego: In Sinu Iesu. Kiedy Serce mówi do serca).

Aby jednak mogła działać w naszym życiu potrzebne jest też nasze zawierzenie się jej niepokalanemu sercu, wypowiedzenie naszego własnego „fiat” na Bożą Wolę i uznanie Maryi za naszą matkę.

O tej jedności i współpracy Maryi z Trójcą Świętą zapewniają nas też święci, którzy zgodnie potwierdzają wyjątkową rolę Maryi w dziele zbawczym Jej Syna.

Św. German z Konstantynopola pisze: Nikt nie otrzymuje zbawienia bez pośrednictwa Maryi; nikomu nie zostaje dana łaska inaczej, niż przez Nią.

Św. Ildefons stwierdza natomiast: Pan postanowił powierzyć w Twoje ręce wszystkie dobra, jakie zdecydował się ofiarować ludziom, zatem powierzył Tobie wszystkie skarby i bogactwa łask.

A Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort tak pisał: Bóg wybrał Ją jako skarbniczkę, zarządczynię i szafarkę wszystkich łask. Dlatego każda Jego łaska i każdy Jego dar przechodzą przez Jej ręce. 

Te łaski uwidaczniają się również w przypadku ludzkiej konfrontacji ze złem, które ma w Niej przeszkodę i barierę dostępu do człowieka.

Św. Fulgencjusz z Ruspe rolę Maryi w naszym życiu ujmował bardziej poetycko: Maryja stała się oknem nieba, ponieważ poprzez Nią Bóg rozlewa na wieki prawdziwe światło. Maryja stała się schodami do nieba, ponieważ poprzez Nią Bóg zszedł na ziemię, aby przez Nią ludzie zasługiwali na wejście do Nieba. 

O tej jedności i współpracy Maryi z Trójcą Świętą zapewniają nas też święci, którzy zgodnie potwierdzają wyjątkową rolę Maryi w dziele zbawczym Jej Syna.

Św. German z Konstantynopola pisze: Nikt nie otrzymuje zbawienia bez pośrednictwa Maryi; nikomu nie zostaje dana łaska inaczej, niż przez Nią.

Św. Ildefons stwierdza natomiast: Pan postanowił powierzyć w Twoje ręce wszystkie dobra, jakie zdecydował się ofiarować ludziom, zatem powierzył Tobie wszystkie skarby i bogactwa łask.

A Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort tak pisał: Bóg wybrał Ją jako skarbniczkę, zarządczynię i szafarkę wszystkich łask. Dlatego każda Jego łaska i każdy Jego dar przechodzą przez Jej ręce. 

Te łaski uwidaczniają się również w przypadku ludzkiej konfrontacji ze złem, które ma w Niej przeszkodę i barierę dostępu do człowieka.

Św. Fulgencjusz z Ruspe rolę Maryi w naszym życiu ujmował bardziej poetycko: Maryja stała się oknem nieba, ponieważ poprzez Nią Bóg rozlewa na wieki prawdziwe światło. Maryja stała się schodami do nieba, ponieważ poprzez Nią Bóg zszedł na ziemię, aby przez Nią ludzie zasługiwali na wejście do Nieba. 

Opieka Maryi jest nieustanna a wręcz namacalna. Święty Bonawentura, który w wyjątkowy sposób czcił Maryję pisał: Ludzie nie boją się potężnej, wrogiej armii tak, jak siły piekła obawiają się imienia i ochrony Maryi.

Świadectwa świętych i księży egzorcystów wskazują, że szatan jest zmuszony do uznania mocy Jezusa Chrystusa, ale również i działania Niepokalanej, która nieustannie miażdży mu głowę. Wezwanie imienia Maryi powoduje, że zły duch doznaje ogromnych udręk. Podobnie jak płachta na byka działają na złego ducha modlitwy maryjne, np. różaniec, nowenny czy modlitwy świętych skierowane do Maryi (np modlitwa św. Bonawentury). Święty Gabriel od Matki Bożej Bolesnej pisał, że szatan drży, kiedy odmawiam „Zdrowaś Maryjo…”.
Osoby opętane nie są nawet w stanie wymówić jej imienia, zazwyczaj posługują się wyrażeniem „ona”, „tamta”. Wynika to z tego, że Maryja jest stworzeniem, człowiekiem. Upokarzające dla złych duchów jest to, że pokonuje ich stworzenie mniej doskonałe od nich. A moc Maryi wynika właśnie z tego, że obcy jest jej grzech. Szatan nie ma więc żadnego punktu zahaczenia w osobie Maryi. Maryja jako pośredniczka łask skutecznie więc wyprasza u swego Syna uwolnienie od wpływu szatana.

O. Gabriel Amorth w swojej książce „Nowe wyznania egzorcysty” wspomina, że kiedy rozpoczyna rytuał egzorcyzmu szatan czuje się dosyć pewnie:
Ja tu się dobrze czuję, ja stąd się nie ruszę. Ty nic mi nie możesz zrobić, jesteś zbyt słaby, tracisz tylko czas…
Ale gdy tylko wzywa Maryję słyszy od osoby opętanej:
To Ona tego chce. Przeciwko Niej nie mogę nic zrobić. Powiedz Jej, żeby przestała wstawiać się za tą osobą. Za bardzo kocha to stworzenie, to już koniec ze mną…

Podczas egzorcyzmów szatan wyraża również mocny strach oraz niechęć wobec osoby Maryi. Ks. egzorcysta Francesco Bamonte usłyszał od złego ducha takie zdanie o Maryi:

Nie znoszę tego, że Ona jest obok Niego ponad mną. Ja byłem najpiękniejszym, najpiękniejszym, najpiękniejszym; największym, największym, największym aniołem; ja byłem Lucyferem, aniołem w doskonałym znaczeniu tego słowa. Co za afront! Co za afront! Począć bez grzechu jednego z was! Niepokalana jest największą zniewagą, jaką twój Bóg nam uczynił. Począć jednego z was bez tego grzechu, który my stworzyliśmy, jest dyshonorem nie do zniesienia. Wszystkich naznaczyliśmy, wszystkich naznaczyliśmy naszym znamieniem; wszystkich, oprócz Niej! Nie mógł nam tego zrobić! Jeden z was bez grzechu! A potem On, który wciela się w wasze obrzydliwe ciało pełne robactwa. Dlaczego to uczynił? Aby nas zrujnować? Dlaczego tak bardzo nas poniżył? Dlaczego tak bardzo nas poniżył?

Św. Dominik (1171–1173) uważany jest za wielkiego propagatora modlitwy różańcowej, a różaniec miał on otrzymać z rąk samej Maryi podczas objawień. Jedna z legend opowiadających o przeżyciach tego świętego opowiada o tym, jak św. Dominik odprawiał nabożeństwo różańcowe w okolicach Carcassonne we Francji. Przyprowadzono do niego człowieka opętanego przez demony. Święty przy obecności ponad dwunastotysięcznego tłumu wiernych rozkazał demonom by powiedziały, kogo ze wszystkich Świętych Nieba obawiają się najbardziej i kto jest godzien największej miłości i czci ze strony ludzi. Słysząc te pytanie duchy piekielne podniosły głośne krzyki. Wzbraniały się przed odpowiedzią ale Święty nieustępował. Zaczęły one płakać i prosić o litość, lecz on niewzruszony nie ustępował. Wówczas zdecydowały się udzielić odpowiedzi, ale w tajemnicy, szeptem, a nie wobec wszystkich. Wtedy Święty uklęknął i modlił się do Maryi:

Dziewico Przemożna, Maryjo, mocą Twojego Różańca rozkaż tym wrogom rodzaju ludzkiego, aby odpowiedziały na moje pytanie.

Demony dalej prosiły z płaczem o to, by ich nie dręczył. Wtedy on na nowo zwrócił się do Maryi:

O najczcigodniejsza Matko Mądrości, błagam Cię w imieniu obecnego tutaj ludu, który nauczył się już jak właściwie odmawiać Pozdrowienie Anielskie, przymuś tych Twoich wrogów do publicznego ogłoszenia pełnej i wyraźnej prawdy o Różańcu.

Po skończeniu modlitwy zobaczył obok siebie Maryję otoczoną aniołami, która smagnęła demona złotą nawłocią i powiedziała do niego:

Odpowiedz mojemu słudze Dominikowi zgodnie z jego prośbą!

Nikt nie widział ani nie słyszał Matki Bożej poza św. Dominikiem. Na ten rozkaz demony podniosły krzyk:

O Ty, która jesteś naszym wrogiem, przyczyną naszego zniszczenia i naszej zguby! Dlaczego zstąpiłaś z Nieba, aby zadawać nam tak straszne tortury? Orędowniczko grzeszników, których wyrywasz z sideł piekielnych, o najpewniejsza drogo do Raju. Czy naprawdę musimy wyznać wobec wszystkich tu obecnych to, co okryje nas wstydem i będzie przyczyną naszego zniszczenia? Biada nam! I wieczne przekleństwo naszym książętom ciemności! Zatem dobrze, posłuchajcie wy, chrześcijanie:
Matka Chrystusa jest wszechmogąca i może zapobiegać temu, by Jej słudzy trafiali do piekła. To Ona, jak słońce, rozprasza ciemności naszych intryg i podstępów; to Ona udaremnia nasze machinacje, niszczy nasze sidła i czyni próżnymi i nieskutecznymi nasze pokusy. Jesteśmy zmuszeni wyznać wam, że nikt, kto wytrwa w Jej służbie, nie zostanie potępiony razem z nami. Jedno tylko westchnienie, która Ona ofiarowuje Trójcy Przenajświętszej, jest warte o wiele więcej niż wszystkie modlitwy, śluby i pragnienia Świętych. Obawiamy się Jej bardziej niż wszystkich świętych razem i nie możemy uczynić nic przeciwko Jej wiernym sługom. Dzieje się nawet tak, że wielu chrześcijan, którzy według zwyczajnych praw zostaliby potępieni, wzywając Ją w momencie śmierci, zostaje ocalonych dzięki Jej wstawiennictwu. Och, gdyby ta Maryjka [tak demony nazywały Ją w złości] nie przeciwstawiła się naszym planom i wysiłkom, już dawno obalilibyśmy Kościół oraz jego hierarchię i nakłonilibyśmy do błędów i odstępstw członków każdego zgromadzenia i stopnia! Pod przymusem głosimy także, że nikt, kto wytrwale modli się na Różańcu, nie zostanie potępiony, bo dzięki szczerej skrusze otrzyma łaskę przebaczenia i odpuszczenia.

Uzyskawszy to wyznanie św. Dominik rozpoczął wraz ze zgromadzeniem odmawiać Różaniec i po każdym odmawianym Zdrowaś Maryjo z ciała opętanego wychodziła wielka liczba demonów w postaci rozżarzonych kawałków węgla. Po uwolnieniu Maryja, wciąż niewidzialna, udzieliła błogosławieństwa zebranym i wszyscy doświadczyli żywej radości.

W swoim świadectwie Ojciec Cipriano De Meo, weteran wśród egzorcystów włoskich, opowiada o swoich doświadczeniach związanych z posługą egzorcysty. Pomiędzy egzorcyzmami zapytał kiedyś złego ducha:
Co jest dla ciebie bardziej przykre, Ewangelia czy Różaniec?
Demon wykrzyknął: To ta sama rzecz kretynie! Różaniec jest Ewangelią w miniaturze, którą Tamta [przekleństwo] dała poznać i umieściła w niej wezwanie do siebie, i chce, byście wy, biedni kretyni, prosili Ją o siłę życia według tego, co jest zapisane w tych bzdurach.
– My posługujemy się tą bronią, która Ona nam dała. Ale powiedz mi o różnicy między Ewangelią a Różańcem.
– Jaki jesteś głupi. Ona zrozumiała, że Ewangelia nie zawsze jest do przyswojenia, więc daje ją wam po łyżeczce i pośredniczy, by dać wam siłę do wprowadzania jej w życie.

Ktoś mógłby się zapytać, czy warto przytaczać cytaty złego ducha, skoro jest on ojcem kłamstwa. To prawda, zły duch jest ojcem kłamstwa i jego wyznania nie mogą stać się źródłem naszej wiedzy chrześcijańskiej. Natomiast mogą stać się potwierdzeniem tego, co już wiemy z innych źródeł, świadectwem nadprzyrodzonym naszej wiary. Podane przykłady są opatrznościową Bożą zdolnością do nieustannego przemieniania zła w dobro. Te świadectwa są głoszone spontanicznie lub na wyraźny rozkaz kapłana. Przytaczana konfrontacja ze złym duchem w trakcie egzorcyzmów nie zaprzecza objawieniu Bożemu, a tym samym wzmacnia wiarę i samych kapłanów egzorcystów jak i wiernych zapoznających się z tymi doświadczeniami. W końcu w niektórych przypadkach, jak np. w przypadku opętań ekspiacyjnych, Bóg sam nakazuje złemu duchowi dawanie świadectwa.

Opisane wydarzenia w czasie egzorcyzmów nie są zamierzone, rolą księdza egzorcysty jest jak najszybsze uwolnienie osoby opętanej, dlatego demon nie powinien być przepytywany z głównych prawd wiary. Demon doskonale zna Pismo Święte i zasady kościelne, i czasami w reakcji na modlitwy czy wypowiedziane rozkazy ujawnia swoją wiedzę. Demon jest szczególnie dręczony przez te rozkazy, które zobowiązują go do chwalenia Dziewicy Maryi. Tego typu przesłania nie są oczywiście niczym nowym, lecz są świadectwem i potwierdzeniem również ze strony mniej nam znanego świata duchowego Bożej Prawdy i Bożej Miłości.

W historii Kościoła notujemy nawet takie wydarzenie, w którym Kościół wziął oficjalnie pod uwagę wypowiedzi demona. Stało się to podczas procesu informacyjnego do beatyfikacji Teresy od Dzieciątka Jezus. Dwudziestym czwartym świadkiem był wtedy egzorcysta z Paryża, ojciec Flamerion, który zaświadczył, iż demony ustami osób opętanych potwierdziły towarzyszenie siostry Teresy od Dzieciątka Jezus w sprawowaniu jego posługi: Teresa przygotowywała cię do tego od dawna. To ona kieruje twoim ramieniem. Posłała ją do ciebie Dziewica. […] Ona jest tu, ta mała karmelitka, Teresa od Dzieciątka Jezus, ta mała zjadaczka księży. Och! Iluż z nich ona mi już wyrwała!

Szatan i demony doprowadziły ludzkość do zniszczenia przez współpracę z niewiastą Ewą ale Bóg szatanowi przeciwstawił nową niewiastę, Maryję Dziewicę. Bóg w swym planie odkupienia zjednoczył więc ze sobą niewiastę, którą ustanowił Królową Aniołów i Wszechświata. Ta nowa rola i współudział Maryi w zwycięstwie Boga jest dla złego ducha wyjątkowo upokarzający i irytujący. Demony zostały pokonane przy współudziale istoty ludzkiej, która jest pozbawiona grzechu, dzięki któremu one osiągnęły władzę nad ziemią. Stąd więc wynika wyjątkowe pobudzenie, pogardliwość, irytacja i nienawiść szatana, kiedy wstawiennictwo Maryi powoduje jego porażkę. Z drugiej strony Jej świętość powoduje, że czasem demony są zmuszone wychwalać i Ją.

Kochając Maryję, robimy to samo, co czyni Bóg. Bo to On pierwszy Ją wybrał i ukochał.